Preek van de week, zondag 10 maart

Voorganger: Ds. M. Hogenbirk Me(d)elijden
De tekst van vandaag: Marcus 14 : 26 – 42

In de tekst vraagt Jezus om mee lijden, geen medelijden. Medelijden is meer iets voor toeschouwers.
Hij vraagt het aan hen, die het dichtst bij Hem staan. Als je mee lijdt is er geen afstand, ben je
persoonlijk betrokken. Jezus lijdt. Hij is tot stervens toe bedroefd. Hij was ontsteld, uit het lood
geslagen. Soms is angst zo groot, dat we willen sterven als verlossing. Jezus laat zich hier kennen als
mens. Zijn onrust en angst zijn herkenbaar. Jezus bidt: “Laat dit uur, deze beker aan Mij voorbij gaan,
maar laat gebeuren wat U wilt.” Het is een blijk van intense en echte worsteling. Hij loopt heen en
weer vanwege de angst voor de verlatenheid.
Is Zijn angst onze angst? De angst dat God ons verlaat? Als je geen hulp ervaart, kun je je van God
verlaten voelen. Een bemoedigend gezegde is: Als vooruit kijken je bang maakt en achterom kijken
pijn doet, kijk dan omhoog en God zal je helpen.
God laat ons niet los, maar toch laat Hij het hier gebeuren. Dat is de diepste verlatenheid.
Het leven, dat we leiden zit vol met onvrede en angst. Het is de vloek over ons bestaan. Jezus moet
de vloek, het oordeel van God dragen. Hij vraagt om mee lijden aan Zijn vrienden, maar zij kunnen
het niet. Zij vallen in slaap. De worsteling van Jezus gaat ons verstand te boven. Petrus, de rots
waarop de gemeente van de Heer gebouwd zou worden, wil wel, maar het blijkt overmoedigheid.
Jezus ontvangt noch mee lijden noch medelijden. Het is de verlegenheid van onze eigen onmacht.
Ons mee lijden is erkennen, dat we het niet kunnen. Erkenning met ons hoofd, maar ook aanvaarding
daarvan met ons hart. We kunnen wel meeleven en eerbied tonen voor de weg die Jezus Christus is
gegaan. Meeleven op deze lijdensweg van Jezus Christus wordt gevraagd om dan echt dat
overwinningslied te kunnen zingen: Met Hem gestorven en met Hem opgestaan tot een nieuw leven,
dat Zijn naam draagt.