Preek van de week, 1e Kerstdag

Voorganger: Ds. B. Luiten Knielen bij de kribbe
De tekst van vandaag: Lucas 2 : 1 – 20

U kent de beelden wel van vluchtelingenkampen. Overvol, overal tenten, gebrek aan alles, maar de
mensen kunnen nergens anders heen. Hulpverleners kunnen er wel uit. Zij hebben een paspoort. En
nou komt Jezus. Hij zegt tegen Zijn Vader: Laat mij daar maar geboren worden in die ellende. Hij
wordt één met de vluchtelingen. Dan kan Hij er ook niet uit, maar dat is dan ook precies Zijn
bedoeling.
Toen God de aarde maakte, was alles goed; geen ziekte, geen oorlog, geen dood. En nu kennen we al
die ellende wel en er is voor ons mensen geen uitgang. Maar God houdt zoveel van ons, dat Hij Zijn
enige Zoon zond om ons leven helemaal over te doen en ons de sleutel van de uitgang te geven. Hij
mag als onze Verlosser door de dood heen en Hij neemt ons mee. Dat is nog eens een hulpverlener.
Aardse verlossers komen niet verder dan de dood. Dat tekent onze collectieve machteloosheid om
met de zonde af te rekenen. Als wij ons nooit machteloos zouden voelen, had Jezus ook niet hoeven
te komen. De hoogtepunten voor God zijn de momenten dat je in je machteloosheid ervaart dat er
een Redder is. Jezus was God en mens tegelijk. Mens net als u en ik om ons leven helemaal over te
doen. Maar echt onbegrijpelijk is, dat God in al Zijn heiligheid (er kan voor Hem geen zonde bestaan)
Zijn Zoon in deze wereld vol zonde heeft gestuurd. Hij heeft ons leven meegemaakt, is miskend,
uitgelachen, bespot en aan het kruis geslagen en Hij had bewust geen paspoort bij zich.
Als je weer eens vastloopt in je gedachten, laat je dan meenemen door de engelen met een loflied:
Ere zij God, in de mensen een welbehagen. In alle mensen, “heel het volk”. Hij heeft lief als een
vader. Hij is gekomen voor de herders, voor u en voor mij. En daarom knielen wij in soberheid en in
diepe vreugde aan Zijn kribbe.