Preek van de week, zondag 20 augustus

Voorganger: Ds. A.P. van Langevelde Geloven met ongeloof
De tekst van vandaag: Marcus 9 : 14 – 29

Het zal je maar gebeuren. Je kind is aan de buitenkant gezond, maar plotseling valt hij op de grond en
begint te stuiptrekken. De artsen zeggen: “Er zijn helaas geen medicijnen voor.” De mensen in het
dorp begrijpen het niet. Ze blijven op afstand. Dan staat je leven op zijn kop.
De vader in de tekst hoort van Jezus, die al rondtrekkend mensen geneest en boze geesten uitdrijft
en gaat naar Hem op zoek. Jezus laat de man het hele verhaal vetellen terwijl de zoon ligt te
stuiptrekken op de grond. Je zou verwachten, dat daar alle aandacht naar toe gaat en dat de vader
zegt: “Help hem!”
Maar hij zegt: “Help ons!” Het geeft de intense verbondenheid weer tussen vader en zoon. Zo is de
band tussen ouders en kinderen, tussen partners in een huwelijk. Als het niet goed gaat met de een,
heeft dat zijn weerslag op de ander.
Artsen zeggen: “U moet er mee leren leven.” Als het aan mensen ligt, komt er nooit een nieuwe
hemel en een nieuwe aarde. De vader zegt vervolgens: “Kom mijn ongeloof te hulp. Ik ben al zo vaak
teleurgesteld, maar ik wil niet geloven, dat er voor mijn zoon geen hoop zou zijn.”
Alles is mogelijk voor wie gelooft in de verlossende kracht van Jezus. Hij had kunnen zeggen: “Met
geloof kom je verder, ga eerst maar eens wat doen aan je ongeloof.”, maar Hij toont ontferming met
de vader, een diep gelovig mens in een gebroken schepping. Tranen zijn in de bijbel een teken van
ontvankelijk zijn. De vader toont zijn moeite met het geloven. Geloven is als een lege hand uitsteken,
naar Jezus en zeggen: “Als U die hand niet vult, kom ik van honger om” of “Grijpt U mij alstublieft
vast anders ga ik kopje onder.” Naast je geloof bespeur je altijd ongeloof. Desondanks ben je welkom
bij Jezus. Hij wil helpen en laat je niet staan, ook al is je geloof zo klein als een mosterdzaadje.