Preek van de week, zondag 19 februari

Voorganger: Ds. M. Oppenhuizen Laten we elkaar en onszelf toevertrouwen aan Jezus
De tekst van vandaag: Markus 5 : 21 – 43

Jaïrus noemt zijn dochter “dochtertje”. Hij houdt haar klein. Hij claimt haar. Dat is opmerkelijk want
in die tijd stond je op een leeftijd van 12 jaar op de drempel van volwassenheid. Hij vraagt aan Jezus:
Kom haar de handen opleggen, alsof hij weet wat goed voor haar is. Maar Jezus gaat zijn eigen gang.
Hij gaat niet mee in de haast van Jaïrus. Jezus legt het meisje niet de handen op (teken van
bescherming) zoals Jaïrus heeft gevraagd, maar neemt haar bij de hand. Een uitnodigend gebaar.
Meisje, jij mag leven.
Opmerkelijk is ook, dat Jezus haar niet terug geeft aan haar ouders. Mensen kunnen andere mensen
claimen uit een soort angst dat ze niet doen wat zij willen. Maar we moeten het aan Jezus overlaten.
Hij gaat redden. Het meisje komt onder de claim van haar vader vandaan. Zij mag een zelfstandig
leven beginnen.
En als Jezus vóór de opwekking van het meisje heel bewust de vrouw naar voren haalt, geeft Hij aan
wat een zelfstandig volwassen leven is. De vrouw is als gevolg van haar bloedingen eenzaam.
Jezus heft haar eenzaamheid op. Hij doet dat openlijk en zet haar midden tussen de mensen.
Zoals God het in het paradijs bedoeld heeft: Samen met elkaar zonder angst je plaats innemen.
Jezus spreekt de vrouw aan met “Mijn dochter”. Dochter van Israël en daardoor kind van God.
Lang niet altijd verhoort God onze gebeden zoals wij willen, hopen of verwachten, maar waar Hij
door alles heen aan werkt is dat we steeds meer leven in vertrouwen op Hem.
God wil ons bevrijden van angst, ons laten leven vanuit Zijn rust. Soms is daar intensief gebed voor
nodig of dat iemand een tijdje met ons optrekt. Als we maar vasthouden aan wat Jezus beide
dochters leert:
We mogen er zijn. Dankzij Gods genade. Niemand mag ons claimen en wij mogen niemand claimen.
We krijgen ruimte om lief te hebben.